Kendimi hep geleceğe odaklanmış olarak bulmuşumdur. Ne yapmalıyım, nerede yapmalıyım , ne zaman yapmalıyım? Sürekli bir şeyler bekliyorum, beklerken de bu an geçip gidiyo.
1. sınıftan beri fransızca görüyorum. Fransızca'da bazı zamanları bilmek zorundasınızdır. Ne zaman bir fransızca ödevi yapsam Futur Proche, Futur Simple, Futur Antérieur ve Conditionnel kullanırken buluyorum kendimi. Dördünün ortak noktası, hepsinin geleceği anlatması.
Dedem ölmeden önce onunla daha çok zaman geçirmediğim için kendimden hep nefret ettim. Hep birşeylerle meşguldüm daha iyi bir gelecek için. Ödevlerimle veya erkek arkadaşımla (yoksa ayrılır). Geriye baktığımda bi aptal olduğumu görüyorum. Şİmdiyse artık bir şeylerin geçiciliğini anladım. İnsanlar ölür, ilişkiler biter (hayır benimki bitmedi, henüz), arkadaşlıklar biter (bir süre sonra farklı şeyler istediğinizi farkedersiniz), Yapabileceğim ama yapmadığım şeyler için pişmanlık duymaktan sıkıldım. Eğer pişmanlıkla yaşayabilirseniz bu iyi ama benim gibi bununla yaşayamazsanız yapacağınız tek şey geleceğe odaklanmak ve gelecek için çabalayıp bu anı asla değerlendirememektir. Şimdiye kadar geleceği düşünmeden o anın etkisiyle yaptığım tek şey sanırım şu anki erkek arkadaşıma açılmak olmuştu. Gelecek için bu kadar çabalamama, onun için endişelenmeme rağmen onun iyi mi kötü olduğunu bilmiyorum. Sadecce bulanık görebiliyorum onu. Belki de artık zaman; sadece durup, bu anı yaşayıp, bu an içinde sevip, bu an içinde nefret etmenin kısacası sadece anın içinde kalıp geleceğe bakmamanın zamanıdır. Çünkü artık geleceğe bakmam için bana yardım eden umutlarım kalmadı.
Subscribe to:
Posts (Atom)
