O evin farklı bir büyüsü vardı. Sanki herşey daha hafifti orda. Kendim olabiliyordum sanki. İnsanlar daima tekrar ve tekrar gitmek istiyordu. Uzun zamandır sevgilim yanımda değildi ve dokunmak istiyordum. Sarılmak. Buna herşeyden çok ihtiyacım vardı.
Akşamüstü. Ev sahibinin arkadaşı arkamdan "dikkatli ol, hoşçakal" diye seslenip kapıyı kapattı. Ikimiz kalmıştık, o ve ben. O'nu hiç tanımıyordum. Ama o'na ihtiyacım vardı. Bana "Neden seni sevidğimi hala anlamadın mı?" gözleri çok güzeldi. "Birbirimize çok benziyoruz. Neden biraz da olsa beni sevmiyorsun?". Üzgünüm kalbimdeki tüm sevgi başkası için kullanıldı ama bunu bilmesi gerekmezdi.
Dışarda yağmur vardı ama arabadaki sıcaklık beni mutlu etmişti.
Sonra tekrar başladı: "Beni asla sevmeyeceksin değil mi? Çok nazik olacağım sana söz veriyorum. Lütfen sadece bir şans"...
Ona döndüm "Aklın hep orada olmak zorunda mı?".
Sesini yükselterek "Evet! Bana umut veriyorsun sonra da kış-kış!".
Kafamı geri attım: "off eve götür beni, iğreniyorum bu laflardan".
Tamam dedi ve öfkeyle yüzüme bakıp gaza bastı, çıldırmış gbi sürüyordu. Kapıya tutunmuştum korkudan. Arasıra gözü bendeydi ama hiç konuşmuyorduk. Sokaklar bomboş ve sessizdi, tıpkı arabanın içi gibi.
Sonra aniden sert bir fren yapıp kahkaha atmaya başladı. Kafamı ön cama çarpmıştım, şakağım kanıyordu. Sonra kapıyı açtı ve beni dışarı itti, canın cehenneme dedi bana.
"Umarım evinin yolunu bulmayı becerirsin, büyü biraz" dedi.
Oysa bana nazik olacağına söz vermişti. Yağmurda yürümeye başladım, saat gece yarısını geçmişti ve o ev şehrin çok dışında olduğundan dağların tepesindeki villalardan başka hiçbir şey yoktu etrafta. Sırılsıklam olmuştum ve ağlıyordum. Bir taksi geçmesi o kadar uzun sürdü ki, ya da bana öyle geldi. Bu şehirde yine yapayalnızdım. Gözyaşlarımı sildim, taksicinin garip bakışlarından kaçmak için (ama işe yaramadı). Kafamı cama dayadım ve işlerin ne zaman iyi gitmeye başlayacağını, iyi biriyle nasıl tanışabileceğimi düşündüm. Kanayan şakağımın acısını hissetmiyordum çünkü esas kanayan kalbimdi.
Artıları mı daha fazla eksileri mi anlayamadığım bir konudur. Gay Scene'in içinde olsam ne kazanırım, olmazsam ne kaybederim. Birini aradığımdan ya da sevgilimden sıkıldığımdan değil. Sadece düşünüyorum, gidenler neden gidiyor? Birilerini bulmak için mi? Bunu neden sadece internetten yapmıyorlar? Yüzünün şehirdeki tüm sosyal gayler tarafından tanınması ne kadar tolere edilebilir bi yan etki? (Oraya gidenler de gay diye vicdan rahatlamak çok saçma, oraya giden seni gören ama senin görmediğin bir düşmanın da olabilir)
Gay Scene'in içinde olan ama günlük hayatta kendini gizleyenler ne derece güvende? Bir sürü gay arkadaşının olması gizli olmamaya değer mi? Gay barlarda işler nasıl yürür? İnsanlar tanıştıktan 10 dakika sonra öpüşmeye mi başlar?
ve en çok merak ettiğim şeylerden biri de biri orada benimle tanıştı diyelim ama ben hoşlanmadım nasıl kibarca onu kovabilirim yanımdan?
