Biseksuel Erkek Arkadasimin Bir kiz Arkadasi Var

O evin farklı bir büyüsü vardı. Sanki herşey daha hafifti orda. Kendim olabiliyordum sanki. İnsanlar daima tekrar ve tekrar gitmek istiyordu. Uzun zamandır sevgilim yanımda değildi ve dokunmak istiyordum. Sarılmak. Buna herşeyden çok ihtiyacım vardı.

Akşamüstü. Ev sahibinin arkadaşı arkamdan "dikkatli ol, hoşçakal" diye seslenip kapıyı kapattı. Ikimiz kalmıştık, o ve ben. O'nu hiç tanımıyordum. Ama o'na ihtiyacım vardı. Bana "Neden seni sevidğimi hala anlamadın mı?" gözleri çok güzeldi. "Birbirimize çok benziyoruz. Neden biraz da olsa beni sevmiyorsun?". Üzgünüm kalbimdeki tüm sevgi başkası için kullanıldı ama bunu bilmesi gerekmezdi.
Dışarda yağmur vardı ama arabadaki sıcaklık beni mutlu etmişti.
Sonra tekrar başladı: "Beni asla sevmeyeceksin değil mi? Çok nazik olacağım sana söz veriyorum. Lütfen sadece bir şans"...
Ona döndüm "Aklın hep orada olmak zorunda mı?".
Sesini yükselterek "Evet! Bana umut veriyorsun sonra da kış-kış!".
Kafamı geri attım: "off eve götür beni, iğreniyorum bu laflardan".
Tamam dedi ve öfkeyle yüzüme bakıp gaza bastı, çıldırmış gbi sürüyordu. Kapıya tutunmuştum korkudan. Arasıra gözü bendeydi ama hiç konuşmuyorduk. Sokaklar bomboş ve sessizdi, tıpkı arabanın içi gibi.
Sonra aniden sert bir fren yapıp kahkaha atmaya başladı. Kafamı ön cama çarpmıştım, şakağım kanıyordu. Sonra kapıyı açtı ve beni dışarı itti, canın cehenneme dedi bana.
"Umarım evinin yolunu bulmayı becerirsin, büyü biraz" dedi.

Oysa bana nazik olacağına söz vermişti. Yağmurda yürümeye başladım, saat gece yarısını geçmişti ve o ev şehrin çok dışında olduğundan dağların tepesindeki villalardan başka hiçbir şey yoktu etrafta. Sırılsıklam olmuştum ve ağlıyordum. Bir taksi geçmesi o kadar uzun sürdü ki, ya da bana öyle geldi. Bu şehirde yine yapayalnızdım. Gözyaşlarımı sildim, taksicinin garip bakışlarından kaçmak için (ama işe yaramadı). Kafamı cama dayadım ve işlerin ne zaman iyi gitmeye başlayacağını, iyi biriyle nasıl tanışabileceğimi düşündüm. Kanayan şakağımın acısını hissetmiyordum çünkü esas kanayan kalbimdi.