Şu anda görüşemediğim arkadaşlarım ne halde diye düşünüyordum geçenlerde ve kapattığım facebookumu yeniden açtım yarım saatliğine. Sevgilimin profiline girdim aslında girmek de istemedim başlarda oradaki fotoğrafların hepsi vardı bende zaten. Sonra duvar yazılarına gözüm takıldı. Yazılarda onu gördüm. Evet onu. Şaşırtıcı ama birbirmize benziyoruz gerçekten onunla. Sonra onun yazdığı yazılara baktım. "Yakışıklı çocuk, birlikte mersinde kopmaya geri sayım 8 gün". Sevgilim mersinli, sonradan anladım ki kız da. Bana yılbaşında arkadaşlarıyla dışarı bile çıkmayacağını söyledi! Ama meğer beyefendi Mersin'e gidip (bana haber vermeden) bir de orada kendine program yapmış. BANA YALAN SÖYLEMİŞ. Aradım. Doğru zamanı bekliyormuş benim kızmamam için. Doğru zaman asla gelmeyecekti dedim çünkü bunu ne zaman söylese kızardım. Hiçbir şeyin anlamı kaldı: özürlerin, güzel sözlerin, kurabiyelerin. 15 gün önceki halime geri döndüm. Işık hızında kendime bir program yapma çabasına giriştim. Yaptım da. Hatta iki program biri dokuzdan onbire kadar diğeri 12den gidebildiği yere kadar.
Bana yılbaşından bir iki dakika sonra seni seviyorum diye mesaj atar. Telefonumu kapatmaya karar verdim. O kıza seni seviyorum desin. Belki kızı ailesiyle bile tanıştırır.
Bana merhaba demeyen arkadaşımdan bahsetmiştim. Biz onunla aynı derneğe üyeyiz dün de seminer gibi bir şey vardı. Ben geç kaldım. Yer bakınıyordum. Adımı söyleyerek "gel gel bura boş" dedi. Sonra başka bir arkadaşım yer tuttuğu için ve o arkadaşım daha yakın olduğu için bana merhaba demeyen arkadaşımın yanına gitmedim ama o da zaten tam arka sıramızdaydı. Yine adımı söyleyerek "ee naber" dedi. Arkamı döndüm, sonra merhaba demeyen arkadaşımın yanındaki çocuk sana demiyor benim de adım aynı dedi. Bu olayın üzerine çok güzel oldu resmen. Ondan sonra insanlar hiç gülmediğimi söylüyor. Nasıl gülebilirim böyle başlayan bir günün ardından? Seminerden kimseye görünmeden çıkmak, ışınlanıp kendimi dışarı atmak istedim utançtan. Bi tatile ihtiyacım var şöyle bir kaç hafta uzaklaşmak istiyorum buralardan.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
çok üzüldüm canım. gene ilk yazındaki gibi gözlerim doldu:(((
sevgilin gibi erkekleri anlamak bazen çok zor oluyor. birini deli gibi severken aynı zamanda başka biriyle daha olmak...böyle insanlarhayatla kavgası olan kendini bir türlü bulamayanlar oluyor. belki senin aşkınla kendini tanır. bu dileğimi dile getirmekten başka bir şey gelmiyor elimden malesef:(((
Ilk olarak; bu merhaba demeyen ile ilgini kes. Medeniyetsiz biri. Avrupada herkes tanimasa bile merhaba der. Ikinci olarak; erkek arkadasinin da yaptigi hos degil ama gercekten sevdigi kisi sensin unutma.
geçmişte seyahat etme artık bence. biraz çılgın ol, ve yeninin gücünü ve 'bağımsızlığını' kullan. sonuna kadar güdülerini dinle :) bence tabi
vixen, du sollst aber etwas tun, um "deine grosse traurigkeit" zu beenden. sei mutig.
Post a Comment